Vrijwilliger onder de loep

Bij Hospice Zwolle werken ongeveer 100 vrijwilligers. Een grote groep mensen met een gezamelijk doel, maar tegelijk ook enorm divers. Het is hoog tijd om eens nader in te zoomen. Deze keer op Harry Hultink (60) uit Zwolle. Harry is getrouwd, heeft drie kinderen en werkt sinds twee jaar bij het hospice als zorgvrijwilliger.

Je werkt inmiddels alweer twee jaar als vrijwilliger in het hospice, kun je wat vertellen over je redenen om te kiezen voor dit werk?
‘Ik was hier een paar jaar geleden op een open dag en zei toen tegen mezelf: “Als ik ooit tijd heb dan wil ik daar werken.” Want het leek me mooi werk wat die mensen deden. Dus toen het moment kwam dat ik tijd had, zat ik natuurlijk aan mijn belofte vast! Wat ik mooi vind, is dat het voor mij geen mensen zijn die doodgaan maar mensen die nog maar een klein stukje leven over hebben. Ik vind het een uitdaging om te helpen dat zo mooi mogelijk te maken.’

Klopt het beeld dat je van te voren had?
‘Ik had verwacht dat ik meer gesprekken zou hebben. Maar onze gasten zitten natuurlijk lang niet altijd te wachten op lange gesprekken. Dat vind ik ook helemaal niet erg. Ik heb ontdekt dat mijn sterkste kant ook meer zit in het brengen van een kopje koffie (lacht). Al vind ik het natuurlijk ook fijn om soms even te praten en dat kan dan net zo goed met een familielid zijn als met een gast.’

Jij bent één van de weinige mannelijke zorgvrijwilligers hier. Heb je zelf enig idee wat de reden daarvoor is?
‘Misschien dat mensen toch onbewust het idee hebben dat zo’n zorgzame taak meer iets voor vrouwen is, dat het meer in hun genen zit ofzo. Ik weet het niet, ik denk niet dat mannen een verkeerd beeld hebben van het werk hier. Ik zie overigens bij bijna iedereen die hier binnenkomt een beetje zo’n houding van “het is hier vast heel verdrietig met al die stervende mensen”. Terwijl ik altijd zeg dat we juist heel veel plezier hebben. Het is veel huiselijker dan mensen denken. Ik ga hier ook bijna nooit verdrietig vandaan, ik kan altijd vrij makkelijk de knop weer omzetten.’

Over de knop omzetten gesproken, een tijdje geleden is jouw schoonvader hier te gast geweest. Hoe was dat voor jou, om van vrijwilliger opeens om te schakelen naar familielid van?
‘Het was wel mooi om alles eens van de andere kant te kunnen bekijken, dan zie je ook hoe zinvol het werk is dat de vrijwilligers hier doen. Natuurlijk zie je dan ook wel dingen waarvan je denkt: oh, misschien moet dat anders, maar ik vond het eigenlijk gewoon heel mooi om te zien hoe de vrijwilligers hier met hart en ziel hun werk doen. Als je aan de andere kant staat zie je veel beter hoe we met onze gasten omgaan dan wanneer je samen aan het werk bent. Of zoals in mij geval, dat je vrouw je wijst op dingen die je zelf totaal hebt gemist (lacht hard)! Toen ik namelijk een keer samen met mijn vrouw op bezoek kwam bij mijn schoonvader, wees zij mij op het naambord dat hier aan de weg staat. Dat bleek behoorlijk groen van de alg te zijn! Dat was mij nou nooit opgevallen, ik fietste dat bord altijd straal voorbij. Later heb ik het nog met een collega staan schoonmaken. We zijn hier van alle markten thuis!’