Het verhaal van Melle 

Melle Mijnhardt van De Makkers, schrijft over de link tussen breien bij tante Tiny en ons hospice. Ze is een van de makers van de audiowandeling ‘We beginnen bij het einde’ (23 nov. t/m 8 dec. 2024).

Ze liep een aantal weken mee in ons hospice om te ervaren hoe het is om in een hospice te werken en te leven en om inspiratie op te doen voor de audiowandeling.

Melle vertelt: “Als kind ging ik vaak bij tante Tiny logeren. Dit waren dagen vol rituelen van de vorige logeerpartijen en we verheugden ons al weken op de herhaling. We gingen naar de molen, haalden meel en bakten daar pannenkoeken van. We gingen naar de film en bouwden een tent in de woonkamer. Mijn zus en ik sliepen samen in een doorgezakte twijfelaar in de kamer waar de condens altijd van de ramen droop. Daarnaast was er een doorlopend programma dat als een rode draad door de logeerpartij liep. We gingen het hele weekend breien. Tante Tiny kon alles, mijn moeder bijna alles en wij wilden alles wel proberen. Wij kregen dikke pennen, mochten zelf wol uitzoeken en zowel mijn zus, broertje als ik verloren ons die dagen in ons eigen breisel. Mama en tante Tiny zetten het breiwerk op. Wij konden alleen insteken, omslaan, doorhalen en af laten gaan. Wij lieten steken vallen, breiden er onbewust steken bij en ik kan me de paniek, als ineens je hele pen uit het breiwerk gleed, nog goed herinneren. Zij redden ons uit elke situatie en zo kwamen we aan het einde van de week altijd weer op 30 steken uit. Op vrijdag had ieder zijn eigen misvormde sjaal van 10, 30 of 80 centimeter en dan gingen we weer naar huis. In juli 2024 was ik een ochtend bij op visite in Hospice Zwolle. ik mocht meelopen, kijken, luisteren en vragen stellen. Ik heb vier mensen ontmoet die onderdeel zijn van jullie warme denken, jullie quilt. Vier mensen die ieder voor zich de sereniteit en opgeruimde sfeer uitstraalden die ik alleen herken uit het huis van tante Tiny. Dit terwijl er die ochtend huisartsen, familieleden, schouwartsen, ambulancepersoneel, nieuwe gasten, een tuinman, uitvaartbegeleiders, schoonmakers en een bloemenvrijwilliger zijn langsgekomen. Terwijl we wachtten op de kist met de quilt, vertelt een van de vrijwilligers dat hij het leven ziet als een breiwerk. Als hij zijn vrouw een breiwerk ziet afhechten moet hij altijd aan het hospice denken. Hij zei: ‘Dit is een plek waar je op het einde de boel netjes wil afhechten. Wij als vrijwilligers zijn hier om dit op een zo mooi mogelijke manier te doen, voor de gasten en hun naasten. Ik realiseer mij dat mijn moeder mij heeft geleerd hoe je steken kan laten vallen, hoe je de draad weer oppakt en hoe je dan weer verder kunt. Dit wil ik graag weer aan mijn dochter doorgeven.’

In de afgelopen maanden heb ik bij het Hospice geleerd hoe je goed kan afhechten. Wat dit betekent, wat dit van je vraagt en hoe we dit gezamenlijk kunnen leren. Zowel binnen als buiten het hospice.”