Blog: Met liefde

Regelmatig schrijft een van onze zorgvrijwilligers over haar ervaringen in ons hospice. Deze keer vertelt coördinator-ondersteuner Shirley over de intentie waarmee zij en haar collega-vrijwilligers werken. Met liefde. 

Hij zit tegenover me aan mijn bureau. Een beetje ontheemd en onthand, alsof hij zojuist nietsvermoedend door een enorme golf op het strand is gekwakt dat ‘hospice’ heet. We proberen samen de inhuizing van zijn vader te regelen, maar zijn telefoon blijft voortdurend rinkelen. Uit gewoonte neemt hij steeds op, te beduusd om te bedenken dat hij op een dag als vandaag best een tijdje onbereikbaar mag zijn.

Na het zoveelste telefoontje haalt hij diep adem en kijkt eens goed om zich heen. Zijn ogen landen op mij. “Jij hebt ook een zware baan zeg, je zit de hele dag in de ellende.” Ik glimlach, want dat hoor ik wel vaker. Iedereen die in een hospice werkt, hoort dat wel vaker. “Valt mee hoor, er is hier nog genoeg te genieten.” In zijn ogen zie ik dat hij er geen woord van gelooft.

De waarheid is dat ik dat eerst ook niet deed. Maar ik heb inmiddels genoeg gezien om grondig van mening te zijn veranderd. Ik zie geen ellende. Ik zie liefde. In de ogen van de moeder die in prachtig gouden nazomerlicht voor de laatste keer groepsfoto’s laat maken met haar kinderen. In de woordeloze kneepjes in mijn hand als de dood bijna daar is. In de diepe toewijding tussen twee mensen die meer dan 60 jaar getrouwd zijn en voor wie ‘in goede en in kwade dagen’ geen loze belofte was.

Tien dagen later zit ik weer met de man aan mijn bureau. Dit keer om het leven van zijn vader op papier af te sluiten. Weer landen zijn ogen op mij als hij mij en al mijn collega’s bedankt voor de goede zorgen. En dit keer zie ik dat hij me gelooft als ik zeg: “We hebben het met liefde gedaan.”